kongres eucharystyczny
Loading
Loading
Patronami Kongresu Eucharystycznego są dwaj święci biskupi krakowscy i trzej kapłani, którzy z Archidiecezji Krakowskiej się wywodzili. Mowa o św. Stanisławie BM, św. Janie Pawle II oraz księżach z rocznika 1931: bł. Piotrze Dańkowskim, bł. Władysławie Bukowińskim i Czcigodnym Słudze Bożym Michale Rapaczu, który do chwały ołtarzy wyniesiony zostanie 15 czerwca 2024 r., podczas Mszy św. na zakończenie kongresu.
Urodził się w Szczepanowie niedaleko Bochni (dzisiejsza diecezja tarnowska) między 1034 a 1040 r. Święcenia kapłańskie przyjął ok. 1060 r., a w 1072 r. rozpoczął posługę biskupa krakowskiego. Poniósł męczeńską śmierć 11 kwietnia 1079 r., odprawiając Mszę św. w kościele na Skałce. Według tradycji bp Stanisław modlił wówczas się o nawrócenie króla Bolesława II Szczodrego. W 1253 r. w Asyżu papież Innocenty IV ogłosił go świętym.
Urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach jako syn Emilii i Karola Wojtyłów (dzisiaj Czcigodnych Sług Bożych). W czasie II wojny światowej wstąpił do tajnego seminarium duchownego, a 1 listopada 1946 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1958 r. został nominowany biskupem pomocniczym Archidiecezji Krakowskiej. Od 1963 r. przewodził jej jako już metropolita. 16 października 1978 r. został wybrany następcą św. Piotra. Od tej pory był już znany jako papież Jan Paweł II. Jego pontyfikat trwał niemal 27 lat i zakończył się 2 kwietnia 2005 r. o godz. 21.37. 27 kwietnia 2014 r. papież Franciszek ogłosił Jana Pawła II świętym.
Urodził się 21 czerwca 1908 r. w Jordanowie. Po ukończeniu gimnazjum w Nowym Targu, w 1926 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. 1 lipca 1931 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz posługiwał w Pobiedrze, Suchej Beskidzkiej i w Zakopanem, gdzie najpierw zastała go wojna, a później deportacja do obozu zagłady w Oświęcimiu. Poniósł męczeńską śmierć w Wielki Piątek 1942 r. z rąk kapo, który na ten dzień “zapowiedział mu drogę krzyżową”. Do grona błogosławionych włączył go w 1999 r. papież Jan Paweł II.
Urodził się 22 grudnia 1904 r. w Berdyczowie. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, w 1926 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej. 28 czerwca 1931 r. przyjął święcenia kapłańskie. W sierpniu 1936 r. na własną prośbę przeniósł się do Łucka na Wołyniu. W styczniu 1945 r. został aresztowany i skazany na 10 lat w obozach pracy, m.in. w kopalni Dżezkazgan, w Kazachstanie. Rok po uwolnieniu (1954 r.), przyjął obywatelstwo rosyjskie, aby móc pracować duszpastersko w Kazachstanie. Zmarł 3 grudnia 1974 r. w Karagandzie, gdzie został pochowany. 11 września 2016 r. został włączony do grona błogosławionych.
Urodził się 16 września 1904 r. w Tenczynie. W 1926 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej, a pięć lat później, 1 lutego 1931 r. przyjął święcenia kapłańskie. Posługiwał jako wikariusz w Płokach i Rajczy. W 1937 r. powrócił do swojej pierwszej parafii już jako jej administrator. Po zakończeniu II wojny światowej i przejęciu władzy w Polsce przez komunistów ks. Rapacz wyraźnie pokazywał swój sprzeciw wobec nowej rzeczywistości. Był kilkakrotnie ostrzegany, że został wydany na niego wyrok śmierci, jednak postanowił trwać do końca na swoim duszpasterskim posterunku. W nocy z 11 na 12 maja 1946 r. został brutalnie zamordowany przez komunistycznych bojówkarzy. Decyzją papieża Franciszka ks. Michał Rapacz dołączy do grona błogosławionych 15 czerwca 2024 r.
