kongres eucharystyczny
Loading
Loading
Głównym założeniem każdego kongresu eucharystycznego jest umocnienie oraz odnowienie więzi z Chrystusem obecnym w Eucharystii. Osiągnięcie tego celu jest możliwe przez świadome uczestniczenie w Mszy Świętej, indywidualną i wspólnotową adorację, a także poprzez pogłębianie wiedzy teologicznej na temat prawdziwej obecności Jezusa Chrystusa w Eucharystii.
Niezwykle ważne jest także dawanie świadectwa. Służy temu chociażby publiczne wyznanie wiary, np. przez uczestnictwo w procesjach eucharystycznych i koncertach uwielbienia.
Kongresy eucharystyczne mają różne charakter i rangę, a w Kościele katolickim odbywają się międzynarodowe, krajowe oraz diecezjalne. Pierwsze z nich – o największym zasięgu – szczycą się 150- letnią historią, która zaczęła się od prywatnej inicjatywy we Francji, gdy z ideą spotkań poświęconych kultowi eucharystycznemu i jego odnowie wystąpiła w latach 70. XIX w. młoda świecka katoliczka Emilie – Marie Tamisier. Przyświecało jej pragnienie przeciwstawienia się tendencjom laicyzacyjnym, antykościelnym i antyreligijnym oraz rozbudzenia w katolikach dumy z wiary. Ideę organizacji kongresu poparł papież Leon XIII, wydając specjalną bullę w tej sprawie.
Pierwszy międzynarodowy kongres eucharystyczny odbył się w 1881 r. w Lille pod hasłem „Społeczne królestwo Chrystusa”. Uczestniczyło w nim 8 tys. osób z kilku krajów. Hasłem drugiego, rok później, były słowa „Schrystianizować życie przez Eucharystię” i już wtedy jednym z tematów dyskusji stało się postępujące zeświecczenie społeczeństw. Do 1893 r. spotkania odbywały się we Francji, Belgii oraz Szwajcarii, następnie wyszły też poza Europę (gdy siedzibą 8. Kongresu Eucharystycznego była Jerozolima), a w 1905 r. kongresowi po raz pierwszy przewodniczył papież.
Z czasem zgromadzenia trafiły do watykańskiego kalendarza najważniejszych wydarzeń religijnych. O wzroście ich rangi świadczy również to, że często udział w nich brali kolejni papieże, a wreszcie powstał Papieski Komitet ds. Międzynarodowych Kongresów Eucharystycznych. Kongresy zawsze łączyły element duchowy w postaci Mszy Świętych, adoracji Najświętszego Sakramentu i procesji eucharystycznych z refleksją teologiczną na temat roli wiary katolickiej we współczesnym świecie.
Ostatni międzynarodowy kongres odbywał się od 5 do 12 września w węgierskim Budapeszcie i było to 52. spotkanie tego typu. Częstotliwość ich organizacji zmieniła się od corocznych zjazdów, przez dwuletni cykl w okresie międzywojennym, po zgromadzenia przygotowywane co 4 lub 5 lat po II wojnie światowej. Daty kolejnych spotkań organizatorzy łączyli z ważnymi rocznicami czy innymi istotnymi wydarzeniami w danym kraju czy regionie świata. Tak było np. z 30. Kongresem eucharystycznym. Na 1930 r. przypadała 1500. rocznica śmierci św. Augustyna, więc spotkanie odbyło się w Kartaginie, z którą doktor Kościoła był szczególnie związany. Podobnie w Dublinie dwa lata później. Zgromadzenie było okazją do wspomnienia 1500. rocznicy przybycia do Irlandii apostoła i patrona kraju św. Patryka.
Pierwszy i jedyny dotąd Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny w Polsce, a 46. w historii, trwał od 25 maja do 1 czerwca 1997 roku we Wrocławiu, gdzie Jan Paweł II odprawił Mszę św. na jego zakończenie. Hasłem kongresu były słowa: „Eucharystia i wolność”, a mottem zdanie: „Ku wolności wyswobodził nas Chrystus (Ga 5, 1)”.
Tradycja kongresów eucharystycznych sięga w Polsce roku 1929, kiedy na wniosek prymasa Polski, kard. Augusta Hlonda, Episkopat zwołał I Krajowy Kongres Eucharystyczny w Poznaniu. Wydarzenie to miało miejsce od 26 do 29 czerwca 1929 r. Następujące później zawirowania dziejów, zwłaszcza II wojna światowa, a po niej czasy komunizmu, uniemożliwiły przez długie dziesięciolecia zorganizowanie kongresu eucharystycznego o wymiarze krajowym. Dopiero w 1987 roku, od 8 do 14 czerwca, z inicjatywy prymasa Polski kard. Józefa Glempa i Konferencji Episkopatu Polski, odbył się kolejny – II Krajowy Kongres Eucharystyczny. Hasłem przewodnim było zdanie z Ewangelii św. Jana Apostoła „Do końca ich umiłował” (J 13, 1). Wydarzenie ponownie zamknął papież Jan Paweł II, który tym razem przybył z trzecią pielgrzymką do Ojczyzny.
III Krajowy Kongres Eucharystyczny odbywał się w Warszawie od 18 do 19 czerwca 2005 roku. Przebiegał pod hasłem „Pozostań, Panie, w naszych rodzinach”. Głównym punktem spotkania była Msza św. beatyfikacyjna pod przewodnictwem prymasa Polski, podczas której na ołtarze zostali wyniesieni: ks. Władysław Findysz, ks. Bronisław Markiewicz i ks. Ignacy Kłopotowski.
W okresie międzywojennym polski Kościół zorganizował ok. 25 kongresów o zasięgu diecezjalnym. Pierwszy odbył się w 1927 r. w Inowrocławiu. W kolejnych latach spotkania tego typu miały miejsce m. in. we Lwowie, Siedlcach, Toruniu, Wilnie i Radomiu. Dla Archidiecezji Krakowskiej ważny w tym ujęciu był 1933 rok, w którym na jej terenie miały miejsce Dni Eucharystyczne.
W 2024 roku, oprócz kongresu eucharystycznego Archidiecezji Krakowskiej, takie wydarzenie przeżyje również diecezja gliwicka.
Kościół katolicki naucza, że w Najświętszym Sakramencie Eucharystii zawarte są prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie Ciało i Krew wraz z duszą i bóstwem Jezusa Chrystusa, oraz że ta obecność następuje przez przeistoczenie i trwa do czasu, póki istnieją konsekrowane postacie chleba i wina (dopóki nie ulegną zniszczeniu lub zepsuciu).
Najważniejszą prawdą o Mszy Świętej jest rzeczywista obecność Ciała i Krwi Chrystusa pod postaciami chleba i wina, które stanowią istotę Eucharystii i podstawę całej rzeczywistości zawierającej się pod tym pojęciem. Jezus znajduje się, nie w samym znaku obrazu czy figury. Jest rzeczywiście, nie tylko subiektywnie przez wiarę wierzących, ale substancjalnie – według swojej głębokiej rzeczywistości, która jest niewidzialna dla zmysłów, a nie według zewnętrznych przejawów.
Obecność Chrystusa w Eucharystii opiera się na słowach, którymi Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy ustanowił ten sakrament: „A gdy jedli, Jezus wziął chleb, odmówił modlitwę uwielbienia, połamał i dał uczniom, mówiąc: «Bierzcie i jedzcie. To jest ciało moje». Następnie wziął kielich, odmówił modlitwę dziękczynną i powiedział: «Pijcie z niego wszyscy. To jest bowiem moja krew przymierza, która za wielu jest wylewana na odpuszczenie grzechów” (Mt 26, 26-28).
Jezus jest w Eucharystii nie jako rzecz czy przedmiot, ale jako Osoba. Obecność Jego Ciała i Krwi w tym sakramencie „można pojąć nie zmysłami, lecz jedynie przez wiarę, która opiera się na autorytecie Bożym” – czytamy w Katechizmie Kościoła Katolickiego (1381).
Chrystus daje się nam również jako pokarm, aby nas ze sobą zjednoczyć, a także zjednoczyć nas między sobą. Wiele razy słyszeliśmy słowa Ewangelii: „Jeśli […] przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj” (Mt 5,23-24). Jezusowe zaproszenie do pojednania z ludźmi jest fundamentalnym warunkiem owocnego uczestniczenia w Eucharystii.